Η ΚΡΑΥΓΗ

Με τον καιρό έμαθα να ζω στο φως. Είδα το σκοτάδι και φοβήθηκα. Ήρθε μια μέρα που αποχαιρέτησα όσους αγαπούσα για το σκοτάδι. Έκλαψα… ( Μελβανά Ρουμί). 

 

 Γράφει ο Κώστας Βελούτσος *

«Είμαι ο Φίλιππος και  είμαι Καθαρός». «Είναι ο Φίλιππος και είναι Καθαρός».

 

Λόγια παιδιών  που ανήκουν σε κοινότητες και   που κραυγάζουν  κάθε μέρα, κάθε φορά, για να ακουστούν δυνατά.  Όλοι τους γίνονται μια μεγάλη αγκαλιά,  ενώνονται για τον κοινό τους στόχο. Την σωτηρία τους.  Να βγουν έξω απ’ εκεί και να φωνάξουν όσο πιο δυνατά μπορούν ότι «καθάρισαν». Καθαροί στην ψυχή που έτσι κι αλλιώς ήταν, μα πιο πολύ στο μυαλό.

 

Να μπουν τα δικά τους λόγια  δυνατά μέσα στα αυτιά αλλά και στην καρδιά μιας κοινωνίας  που διώχνει, σημαδεύει και περιθωριοποιεί , βρίσκοντας πολύ εύκολα ενόχους.  Αναζήτησε άραγε κάποιος από εμάς τους υπόλοιπους «πεντακάθαρους» τους απέξω, τις αιτίες που  οδήγησαν ή και που ακόμα σπρώχνουν εκείνους τους νέους, στον κατήφορο της «παραμύθας» ;

 

 Παραμύθα  την έλεγε και  ο Παύλος Σιδηρόπουλος συμπληρώνοντας σε μια από τις τελευταίες συναυλίες του, «…..μόνο που η πρέζα, σκοτώνει» . Και τον τελείωσε όπως τόσους και τόσους.

 

 «Μην ακούς τους άλλους, άσε  τι σου λένε.  Μ’ αυτήν θα τα δεις όλα πιο καθαρά,  όλα θα είναι όμορφα…. Έλα,  παράτατα όλα,  όλους, και θα ταξιδέψεις…»  Τα πρώτα λόγια επίδοξων για να βάλουν στον κύκλο  αθώες,  έφηβες  ψυχές  με χτυπητές όμως αδυναμίες. 

 

 Αδυναμίες, που δεν βλέπει η οικογένεια  γιατί πολύ απλά δεν είναι όσο θα έπρεπε, κοντά στα παιδιά της,  και το χειρότερο όλων που δεν πιστεύει ότι το δικό της παιδί…… έμπλεξε.

 

 Οι καινούργιοι φίλοι που εμφανίστηκαν από το πουθενά κι έγιναν κολλητοί , η κατακόρυφη αλλαγή συμπεριφοράς,  και  κάποιες ώρες περίεργες ,που το παιδί δεν είναι στο σπίτι είναι ίσως κάποιες από τις πολλές αιτίες  που κάτι δείχνουν.  Και τα σχολικά του αλλά και κάθε είδους ενδιαφέροντα , γραμμένα  από καιρό. 

 

Το αποκούμπι τους η άσπρη που μοιραία τους οδηγεί σε ουτοπικά μονοπάτια και σε  σκοτεινούς παραδείσους  και ο γυρισμός  καθημερινά να γίνεται όλο και πιο μακρινός.  Και μια ζωή που σέρνεται και να απέχει μόλις μέχρι την επόμενη δόση όσο η δική τους γρήγορη κι αγωνιώδης  ανάσα.

 

Μια ανάσα για να γιάνουν το σώμα που πονάει, αδύναμο να περιφέρεται  κατάχαμα σ’ έναν δικό τους κόσμο, μια και ο άλλος ο «σωστός» τους έχει γυρίσει το πρόσωπό του. 

 Έχουν  «φύγει» αρκετοί. Φίλοι, γνωστοί, άτομα υπεράνω κάθε υποψίας, καλών οικογενειών  και με άριστο μορφωτικό επίπεδο.  Και ο κατάλογος δυστυχώς ολοένα και μακραίνει. Και τελικά τι μένει;  Ακριβώς τίποτα.

 

 Και τότε είναι που αρχίζει ένας ατελείωτος και μαρτυρικός Γολγοθάς εκείνης της μάνας και του πατέρα  για να σώσουν το παιδί τους. Άλλοτε τα καταφέρνουν να βγουν νικητές κι κάποιες άλλες φορές όχι.   

 

 Όλα αυτά τα παιδιά,  περνούν από δίπλα μας  τους βλέπουμε να αργοπεθαίνουν  κάτι σιγοψιθυρίζουμε,  τους γυρνάμε  την πλάτη  και  κρατάμε το στόμα και περισσότερο τα μάτια μας ερμητικά κλειστά, μέχρι που η  μάστιγα αυτή,  χτυπήσει την δική μας πόρτα.  Τότε όλα αλλάζουν. Τότε θα ψάξουμε να βρούμε  τι φταίει, να ενημερωθούμε , να επισκεφθούμε τους ειδικούς χωρίς ντροπή πια,  να δούμε διαφορετικά αρκετά πράγματα, να πλησιάσουμε ή ακόμα και να κοντέψουμε στα παιδιά μας, δίνοντάς τους αυτή την χαμένη αγάπη και την αυτοπεποίθηση που ήθελαν.

 

αφιερωμένο σε μια μάνα