ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΛΕΣΒΟ

-Ελπίζω αυτή τη φορά να μην προκύψουν τα γνωστά εμπόδια, και χαλάσουν πάλι τις διακοπές μας. Αλλά δεν μου είπες, φέτος πού θα με πας;

Η Λένα, από πολύ νωρίς κατέστρωνε τα σχέδια της για τις Άγιες ημέρες του Πάσχα, όπως άλλωστε έκανε πάντα, αφού εκείνη είχε τον πρώτο, αλλά και τον τελευταίο λόγο σ’ όλα τα  θέματα του σπιτιού. Ακόμα και σ’ αυτά των διακοπών, και ας ρωτούσε κάθε φορά τον άντρα της γνωρίζοντας από την αρχή πως η απόφαση θα ήταν δική της. Τώρα όμως εκείνος είχε τον πρώτο λόγο.

 Θεσσαλονικιά από τα γεννοφάσκια της, παντρεύτηκε σχετικά νωρίς τον «έρωτα της ζωής της», όπως έλεγε για τον άντρα της τον Κώστα, ακόμα και σήμερα σχεδόν δεκαπέντε χρόνια μετά.

-Σε νησί αυτή τη φορά, σε νησί. Αλλά δεν θα σου πω ποιο. Θα βάλουμε κάτω το χάρτη …κι όπου μας βγάλει. Θα μου επιτρέψεις όμως, να σου προτείνω εγώ κάποια, κι εσύ Λένα θ’ αποφασίσεις.  

Στα σαράντα τους χρόνια και οι δύο, μήνες πιο μικρή η Λένα από τον Κώστα, έδειχναν από την αρχή της σχέσης τους, και αργότερα του έγγαμου βίου τους, ευτυχισμένοι κι απόλυτα ταιριαστοί.  Μελανό όμως σημείο αυτού του γάμου, και ομολογουμένως πετυχημένου, ήταν η απόκτηση ενός παιδιού που παρά τις μεγάλες προσπάθειές τους, αυτό δεν πραγματοποιήθηκε μέχρι τότε. Χρόνια ολόκληρα πηγαινοέρχονταν στο εξωτερικό και σε πανάκριβες ιδιωτικές κλινικές, περιμένοντας ν’ ακούσουν εκείνο που από την πρώτη στιγμή ονειρεύονταν, μα το χαρμόσυνο μαντάτο δεν έφτασε ποτέ στ’ αυτιά τους από τα χείλη των ειδικών. Τα χρηματικά ποσά που δαπανήθηκαν, γι’ αυτό το λόγο, ξεπερνούσαν αρκετά τα υπέρογκα, αλλά η οικονομική τους επιφάνεια, ειδικότερα από την πλευρά της οικογένειας της Λένας, άγγιζε με απόλυτη βεβαιότητα την μυθική περιουσία. Πόθος μεγάλος και χρόνιος καημός, ακόμα και για τους γονείς τους, εκατέρωθεν, που ήθελαν « ένα εγγόνι για μας, ένα παιδί, για να ολοκληρώσει την όμορφη αυτή σχέση τους», όπως χαρακτηριστικά έλεγαν. Έτσι, αφού η επιστήμη σήκωσε ψηλά τα χέρια της, δηλώνοντας εμμέσως πλην σαφώς, δια στόματος κορυφαίου γιατρού πως «παρά τις δαπανηρές προσπάθειες και τον τεράστιο αγώνα σας, δεν υπάρχει καμία περίπτωση για να γίνετε γονείς, μιας και τα αίτια είναι παθολογικά από την πλευρά της Λένας», ο δρόμος γι’ αυτούς, ήταν πια ένας και μοναδικός. 

«Ο Θεός όμως είναι μεγάλος, κι αν έχεις πίστη όλα μπορούν να συμβούν… ακόμα κι οι επιθυμίες σου, όποιες κι αν είναι αυτές», συμπλήρωνε συχνά πυκνά στο λόγο της η μητέρα του Κώστα, η οποία κάθε Κυριακή ήταν στην εκκλησία της ενορίας της, και δεν έχανε οποιαδήποτε δραστηριότητα γίνονταν για καλό σκοπό. Οι αγαθοεργίες και η οικονομική βοήθεια που διαρκώς προσέφερε σ’ οποιονδήποτε, ήταν ένας από τους λόγους που απολάμβανε την καθολική εκτίμηση απ’ όλους τους ενορίτες της.

- Λοιπόν έχουμε το χάρτη της Ελλάδας και πρέπει να διαλέξουμε ανάμεσα σε τρία νησιά. Έτσι είπε ο Κώστας στη γυναίκα του, δείχνοντας όμως αποφασισμένος για το ταξίδι, στο νησί του Θεόφιλου, είκοσι μέρες πριν από την Ανάσταση.

 Η Λευκάδα, η  Λέσβος, και η Λέρος. Όπως είδες επέλεξα νησιά, από τ’ αρχικά γράμματα του ονόματός σου Λένα. Πάντως δεν έχεις παράπονο. Έβαλα και το Αιγαίο, αλλά και το Ιόνιο πέλαγος. Σ’ ακούω, σε ποιό θέλεις να πάμε;

Βέβαια είχαν προηγηθεί οι πρώτες διερευνητικές επαφές για τη Λέσβο από τον ίδιο, που με τις παροτρύνσεις και της δικής του μητέρας για τους Αγίους του νησιού και την βαθιά πίστη της, έκανε ακόμα πιο απλό κι εύκολο το έργο του.

Από την Καβάλα πήραν το πλοίο της άγονης γραμμής για τη Λέσβο, αφού το νησί της Σαπφούς, επέλεξε τελικώς η Λένα με τις ευχές όλων.

Μεγάλη βδομάδα στη Μυτιλήνη, και όλα θαρρείς πως κινούνταν σε πασχαλιάτικους ρυθμούς. Ακόμα και η φύση λες ότι συνωμότησε με τον πιο ιδανικό τρόπο μ’ αυτές τις μέρες των παθών, και «φορώντας» το μωβ χρώμα του πένθους, συμμετείχε ενεργά στην κορύφωση του Θείου δράματος. Το μοναδικό ατόπημά της ίσως να ήταν το άρωμα από τα πρώτα ανοιξιάτικα άνθη, που το σκορπούσε χωρίς φειδώ κάνοντας ξεχωριστή την Λεσβιακή ύπαιθρο. Αυτές οι μαβιές αποχρώσεις κυριαρχούσαν παντού, μέχρι που έφτανε η ματιά, κι έσβηναν στο γαλάζιο της θάλασσας που αγκάλιαζε απ’ άκρη σ’ άκρη όλο το νησί. Το Πλωμάρι ήταν ο πρώτος τους σταθμός στο νησί, απόγευμα της Μ. Δευτέρας, και από πολύ νωρίς σε κάθε σοκάκι αρκετός κόσμος ήταν συγκεντρωμένος για το έθιμο του πασχαλιάτικου λιβανιού. Σωροί από αρωματικά τριαντάφυλλα, αβαγιανιοί, άνθη λεβάντας και λεμονιάς, που είχαν μαζέψει παιδιά, πλημμύρισαν όλο το Πλωμάρι, ξεπερνώντας πολύ εύκολα τα σύνορα κάθε γειτονιάς.  Οι  γυναίκες ανασκούμπωναν τα μανίκια τους και άλεθαν τα αρωματικά αυτά φυτά, και τον πολτό τους τον έπλαθαν με τα χέρια τους δημιουργώντας στρογγυλά και πλατιά  λαμπριάτικα λιβάνια.  Χειμαρρώδεις  ξεχύνονταν σαν πανάκριβα αρώματα, όταν τ’ άναβαν, μέσα από κάθε σπίτι και από κάθε εκκλησία, τέτοιες μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας στο νησί.

Τα τσουρέκια και τα παραδοσιακά κουλούρια απλωμένα μέσα σε μεταλλικούς νταβάδες, περίμεναν καρτερικά να ψηθούν στους ξυλόφουρνους κάθε γειτονιάς στο Μόλυβο, από τα έμπειρα χέρια των αρτοποιών, που τις μέρες αυτές είχαν την τιμητική τους. Στην Καλλονή και την Αγιάσο οι γυναίκες τοποθετούσαν μαργαρίτες μικρές, φύλλα λουλουδιών, και άνθη χαμομηλιού επιδέξια πάνω στ’ αυγά, σφίγγοντάς τα με λεπτά διάφανα υφάσματα, και όταν τ’ έβραζαν, αφήναν στο κέλυφος το αποτύπωμά τους, προσφέροντας μ’ αυτόν τον τρόπο μια ξεχωριστή διακόσμηση. Πολύχρωμα γυάλιζαν μες στις πιατέλες, δηλώνοντας έτοιμα για το τσούγκρισμα το βράδυ της Ανάστασης.  

Μεγάλη Παρασκευή, και τα κάτασπρα κρίνα πιασμένα λες χέρι-χέρι με τα κόκκινα γαρίφαλα, ήταν βαλμένα με μαθηματική ακρίβεια πάνω στον επιτάφιο, και η επιγραφή  ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ γραμμένη από τη μια άκρη ως την άλλη, ήταν αυτό που είδαν τα μάτια του Κώστα και της Λένας, στο μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ, λίγο έξω από την πρωτεύουσα του νησιού. Ακολούθησαν με ευλάβεια και κατάνυξη την περιφορά των επιταφίων στην Μυτιλήνη, και ήταν παρόντες στην άτυπη ανάδειξη του καλύτερου κι ομορφότερου μιας ενορίας από τις πολλές, που είχαν συγκεντρωθεί στην κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας. 

Το επόμενο Αναστάσιμο βράδυ ήταν εκεί, στο μοναστήρι του Ταξιάρχη στο Μανταμάδο, ακούγοντας το Χριστός Ανέστη από το στόμα του ιερέα. Ο θόρυβος από τις αυτοσχέδιες κροτίδες ήταν τόσο εκκωφαντικός, που επισκίασε ακόμα και την ευχή που έκαναν εκείνη τη στιγμή  οι δυο τους, κρατώντας ένα Χριστολούλουδο από τα χθεσινά επιτάφια.  Ανήμερα της μεγαλύτερης γιορτής της Χριστιανοσύνης έφυγαν από το νησί, κρατώντας δυνατά μέσα τους όλες τις εικόνες που είδαν στη Λέσβο, έχοντας όμως την αίσθηση ότι θα επέστρεφαν ξανά εκεί.

Εννιά μήνες αργότερα και το πρώτο κλάμα του παιδιού τους στο μαιευτήριο, ήταν το πιο βαρυσήμαντο γεγονός ολόκληρης της οικογένειας. Τα δάκρυα από την ανείπωτη χαρά τους και την μεγάλη ευτυχία, για τη γέννηση του γιου τους, ήρθαν για να επιβεβαιώσουν με τον πιο περίτρανο τρόπο την μεγάλη τους πίστη και ελπίδα γι’ αυτό που τόσα χρόνια ήθελαν.  Ένα αγόρι, όπως είχαν πολλές φορές ονειρευτεί, κι ήταν εκείνο ακριβώς που είχαν ευχηθεί σιωπηρά και οι δυο εκείνο το βράδυ της Ανάστασης, τότε στη Λέσβο.

Λένε πως το Αναστάσιμο βράδυ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να κάνει πραγματικότητα μια επιθυμία.  Αρκεί αυτή να είναι δυνατή σαν την πίστη.

Ένα χρόνο αργότερα ο Κώστας και η Λένα επέτρεψαν στο νησί, για την βάφτιση του γιου τους, γνωρίζοντας πολύ καλά πως η Ανάσταση στη Λέσβο ήταν η αιτία και η  αφορμή που πραγματοποιήθηκε η ευχή τους, και το μεγάλο όνειρό τους. Αναστάσιο φώναξαν το παιδί τους  και οι δυο από την πρώτη στιγμή.  Από τότε, κάθε χρόνο γιορτάζουν τ’ όνομα του παιδιού τους, στο νησί της καρδιάς τους.  Στη Λέσβο.

                                                             ΤΕΛΟΣ