ΝΑ ΜΕ ΛΕΣ, ΖΩΗ.

                         ΝΑ ΜΕ ΛΕΣ, ΖΩΗ.

Χάθηκες μες στους παγερούς αέρηδες,

σε πήραν μακριά οι βοριάδες της λησμονιάς.

Δεν σε ξανάδα από τότε, μπορούσα όμως

να σ’ ονειρευτώ.

Θυμήθηκα που μου ζητούσες να σε λέω ζωή,

μα σ’ έλεγα αγάπη.

Στείρα τα πρωινά και τ’ απογέματα δίχως

εσένα πλάι μου, θαμπές γίνανε οι μέρες.

Στου φεγγαριού τα χρώματα ψάχνω να σε βρω

και τ’ ανοιξιάτικα αρώματα καρτερώ, ξανά να σε

μυρίσω.

Τα καλοκαίρια μοιάζουν σαν τους χειμώνες μακριά σου,

και τα φθινόπωρα  θαρρώ πως είναι χλωμά και άδεια.

Φέρνω στο μυαλό κάθε δική μας στιγμή

προσμένοντας τ’ αντάμωμα με σένα ζωή.

Σ’ έλεγα ζωή, μα ήσουν η αγάπη.