Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑ
Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑ.
Δυσκολεύομαι τόσο πολύ να κατανοήσω κάποια πράγματα και τα επαναλαμβάνω γράφοντας. Ίσως και να κουράζω κάποιους που ξανά και ξανά αναλώνομαι στα ίδια θέματα αλλά επιτρέψτε μου να πω ότι δεν βλέπω κάτι ν’ αλλάζει. Πολλά πράγματα δεν αλλάζουν τελικά παρά τα λόγια και τις υποσχέσεις, και ότι όλα θα γίνουν καλύτερα σύμφωνα με τα λεγόμενα κάποιων. Καταλήγω πως, -έτσι κι αλλιώς- υπεύθυνοι είμαστε κι εμείς οι ίδιοι που δεν θέλουμε να μάθουμε, δεν θέλουμε να αλλάξουμε και δεν επιθυμούμε να διδαχθούμε από τα λάθη μας. Είμαστε βολεμένοι, και εχθρός μας γίνεται αυτομάτως εκείνος που θα τολμήσει να χαλάσει αυτή την όμορφη ησυχία μας και μάλιστα καλοκαιριάτικα. Όποια και να είναι αυτή.
Ο Winston Churchill είχε πει ότι «Ο λαός που ξεχνά την ιστορία του δεν έχει μέλλον». Εμείς όχι μόνο την έχουμε ξεχάσει αλλά την έχουμε γραμμένη κανονικά, όπως άλλωστε έχουμε ξεγράψει τόσα και τόσα πράγματα. Την γλώσσα μας κατ’ αρχήν την έχουμε κατακρεουργήσει και τα σύμβολα μας όπως την σημαία που λίγα γνωρίζουμε γι’ αυτήν. Ο εθνικός μας ύμνος έχει πάψει προ πολλού να μας «ξυπνάει» αγωνιστικά συναισθήματα, και μια που αναφέρω το ποίημα του Διονύση Σολωμού να πω ότι λυπήθηκα που στο πρόσφατο ποδοσφαιρικό μουντιάλ έβλεπα τους διεθνείς μας κατά την παρουσίαση τους να κρατούν τα χείλη τους κλειστά, ευτυχώς όχι όλοι ή δεν ήθελαν ν’ απαγγείλουν τον εθνικό μας ύμνο. Την ίδια στιγμή όμως στο σύνολό τους οι άλλοι διεθνείς τραγουδούσαν δυνατά τους στίχους των δικών τους εθνικών χωρών.
Όσο για τους εθνικούς ήρωες, ευεργέτες, πολεμιστές και λόγιους συγχωρέστε με κι ας με συγχωρέσει και η μνήμη τους, αλλά θα πω ευτυχώς που δεν ζουν για να δουν πως, της Ελλάδος τα παιδιά δεν τους έχουν σε καμία απολύτως υπόληψη, και δεν γνωρίζουν τι ακριβώς έχουν προσφέρει στον τόπο. Παράδειγμα το πάρκο του Βενιαμίν του Λέσβιου στο Πλωμάρι. Όμορφα όλα, ειλικρινά όμορφα. Περιποιημένο, και με ξεχωριστό στυλ όπως και η κοντινή παραλία που επιτέλους άλλαξε και καθάρισε προς τιμήν των αρμοδίων.
Αλλά ας κρατήσουμε κάτι από την δική μας ιστορία, τουλάχιστον από την τοπική. Πού είναι αλήθεια οι πολιτιστικοί, οι λαογραφικοί σύλλογοι του Πλωμαρίου, που έχουν μέσα τους το στοιχείο της ντόπιας ιστορίας, και οι άνθρωποι του πνεύματος; Άραγε οι γονείς έχουν μιλήσει στα παιδιά τους περνώντας έξω από το πάρκο, για τον Βενιαμίν ή προτιμούν να απολαμβάνουν τον καφέ τους ατενίζοντας το γαλάζιο αιγαίο πέλαγος και δεν τους ενοχλεί καθόλου που βλέπουν πάνω στο ιστό της σημαίας την κεραία της T.V; Θ’ απαντήσουν οι μεγαλύτεροι σε τυχόν ερώτηση των νεότερων που από περιέργεια θα τους ρωτήσουν για μια προτομή του Βενιαμίν που κάποτε υπήρχε αλλά τώρα η τύχη του αγνοείται; Σε μια κοινωνία που η κατάρρευση των θεσμών και η κρίση των αξιών συνεχίζει ανελέητα το κατρακύλισμα μέχρι τον πάτο και ακόμα πιο χαμηλά, δεν μπορείς να περιμένεις πολλά πράγματα. Ούτε καν να σώσεις τα προσχήματα, τα βασικά της ιστορίας μας που δυστυχώς δεν σώζονται πια. Όλα θυσιάζονται για την καλοπέραση και στο βωμό του εύκολου χρήματος, και όλα τα υπόλοιπα να παν’ να…
Και κάτι ακόμα. Έχω την εντύπωση ότι οι καλοκαιρινοί ρυθμοί στο Πλωμάρι κινούνται σε μια άλλη διάσταση. Χύμα στο κύμα που λέμε; Κάτι ανάλογο συμβαίνει εκεί, μόνο να ευχηθούμε αυτό να μην γίνει ποτέ τρικυμία. Πέρυσι είχα γράψει ένα άρθρο για τα τροχαία ατυχήματα και τους «ντόπιους» παράγοντες που ενδεχομένως να τα προκαλούν. ( «Στην άσφαλτο κουρσάρος» ήταν ο τίτλος του). Καμία πρόοδος κανένα ταρακούνημα από τους υπεύθυνους παρά τα σοβαρότατα τροχαία ατυχήματα που συνέβησαν στο Πλωμάρι, και οι …κουρσάροι συνεχίζουν ακάθεκτοι.
Ξανά τα ίδια. Το κράνος δεν υπάρχει μάλλον σαν ορολογία εκεί, και κατατάσσεται τελικά στις άγνωστες λέξεις στο Πλωμάρι. Παιδί μηνών πάνω σε μηχανάκι 125cc, στην ασφαλή(!!!) όμως αγκαλιά της γιαγιάς που το κρατάει, και περηφανεύεται για την οδηγό-κόρη που την πάει βόλτα πάνω στο δίτροχο, και νεαρούς που έχουν ακόμα πρόσφατο τον πόνο από τις εγχειρήσεις των πολλαπλών καταγμάτων στα πόδια και στα κεφάλια τους, να οδηγούν πέρα από κάθε ασφάλεια. Είναι πολύ εύκολο να τρομάξουμε, να φτύσουμε στον κόρφο μας και να πούμε μακριά από εμάς, ας είναι και σε απόσταση αναπνοής. Όπως, ακόμα πιο εύκολο είναι να φωνάξουμε δυνατά «Πού είναι η αστυνόμευση; Πού είναι το κράτος; φταίνε οι δρόμοι για τα τροχαία» και να ρίξουμε αλλού τις ευθύνες όπως συμβαίνει κατά κόρον. Πάντως τα ἰδια ίσως και χειρὀτερα συμβαίνουν κι αλλού.