ΑΧ ΕΛΛΑΔΑ Σ'ΑΓΑΠΩ

«Το να σκέπτεται κανείς ελεύθερα, είναι ωραίο. Το να σκέπτεται και ορθώς είναι ωραιότερο»   ΒΟΛΤΑΙΡΟΣ.

Δε λέω ότι σκέφτομαι κατ’ ανάγκην ορθώς, αλλά ελεύθερα θέλω να σκέφτομαι και όχι μόνο εγώ. Και να λέω την άποψή μου όπως όλοι οι ελεύθεροι ή τουλάχιστον εκείνοι που αισθάνονται ακόμα ελεύθεροι, σ’ αυτόν τον κόσμο.

Κάποτε στα μεγάλα του κέφια ο Λάκης Λαζόπουλος, που θα είναι σήμερα στην πόλη μας, είχε κάνει λόγο για τα όρια της σάτιρας.  Πολλοί είχαν καταθέσει την άποψή τους, οι περισσότεροι διακεκριμένοι και επιφανείς της κοινωνίας μας, και άπαντες κατέληξαν πως δεν υπάρχουν όρια και τερματικοί σταθμοί στη σάτιρα.  Λύθηκαν και οι απορίες, όλων όσων ένοιωθαν θιγμένοι, μ’ αυτά που τους στόλιζε  ο Λάκης διαμέσου της εκπομπής του, και όλα βρήκαν επιτέλους το δρόμο τους.  Οι μηνύσεις αποσύρθηκαν από τους ανωτέρω «στολισμένους», εναντίον του ξεχωριστού καλλιτέχνη, και ο Λάκης -ευτυχώς για εμάς- συνέχισε να μας διασκεδάζει με το δικό του μοναδικό τρόπο τα βράδια της Τρίτης.  

Στη γραφή όμως, υπάρχουν όρια και κόκκινες περιοριστικές γραμμές; Η πρώτη απάντηση που μου ’ρχεται στο νου είναι αρνητική. Όχι δεν υπάρχουν. Η ελευθερία του λόγου σε μια δημοκρατική χώρα όπως είναι η δική μας -και αυτό το λέω επειδή θεωρείται απ’ όλους τους λαούς του κόσμου αφενός δημοκρατική, και αφετέρου πως είναι η γενέτειρα της δημοκρατίας-.  Έτσι, δεν θα ’πρεπε σε καμιά περίπτωση να τίθενται τέτοιου είδους ερωτήματα, και να μπαίνουμε σε ανάλογες διαδικασίες, τουλάχιστον εδώ.

Η άποψη, η γνώμη και ο λόγος, γραπτός ή προφορικός, αποκτούν ιδιαίτερη αξία όταν αυτά εκδηλώνονται με τρόπο που πάνω απ’ όλα, δεν θίγουν και δεν προσβάλλουν κάποιον. Πληθώρα γραπτών κειμένων, ρητών και αποφθεγμάτων, από την αρχαιότητα υπογεγραμμένα από το σύνολο των σοφών και φιλοσόφων ελλήνων αλλά και ξένων, έκαναν λόγο για την ελευθερία  από οπουδήποτε κι αν προέρχεται αυτή. Κατ’ αρχήν του λόγου, της σκέψης αλλά και της συνείδησης. Το λατινικό  libertà di parola που μάθαμε στο σχολείο, και το πιο rock peace and freedom, όπως διαλαλούσαν περίτρανα τα παιδιά των λουλουδιών κάπου τη δεκαετία του ’70 και λίγο πριν, ήταν εκείνα που μας μεγάλωσαν, κι απ’ αυτά διδαχθήκαμε για την ελευθερία.  Τα βασικά θα ’λεγα. Όσο για τους αγώνες ενάντια στην καταπίεση και στη δουλεία έγιναν και εξακολουθούν να γίνονται ανά τον κόσμο. Όλα τα παρακλάδια της τέχνης «μίλησαν» δια στόματος ή δια χειρός των δημιουργών τους για την ελευθερία, καλλιτέχνες διάσημοι ή όχι, τραγούδησαν, έγραψαν, ζωγράφισαν, και τέλος εξύμνησαν το ιερό της ελευθερίας. 

Τώρα γιατί τα γράφω όλα αυτά; Για μένα, και για τη στολή που με περηφάνια φορώ, εδώ και χρόνια. 27 για την ακρίβεια.