ΑΥΤΟΓΚΟΛ
ΑΥΤΟΓΚΟΛ.
Βραζιλία-Ελλάδα. Όχι στον τελικό του μουντιάλ, αν και θα το θέλαμε πολύ, γιατί πολύ απλά κάποια πράγματα έχουν -και- λογική. Μα θα μου πείτε στο ποδόσφαιρο υπάρχει λογική; Όχι είναι η απάντηση. Εξάλλου, πόρνη χαρακτήρισε την στρογγυλή θεά ένας παλιός προπονητής, ο Όσιμ, οπότε που ξέρεις… Εδώ ολόκληρο πανευρωπαϊκό σηκώσαμε με τον Μπασινά στο κέντρο και τον Χαριστέα στην κορυφή της επίθεσης. Και με τον Ότο παρακαλώ στον πάγκο, να διευθύνει με μαεστρία τους διεθνείς μας, επομένως όλα μπορούν να γίνουν. Έντεκα αυτοί έντεκα κι εμείς όπως έλεγαν παλιά, κάτι που έπαψε όμως να ισχύει αφού πάντα κερδίζουν οι Γερμανοί, κατά δήλωση του Γκάρι Λίνεκερ.
Η Ελλάδα τόπος καταγωγής των Ολυμπιακών αγώνων, και η Βραζιλία η μάνα του ποδοσφαίρου ή αλλιώς Ποδοσφαιρομάνα όπως λέγεται στη γλώσσα των μάνατζερ. Οι Ολυμπιακοί αγώνες στην Αθήνα το 2004, σκέπασαν όλα τα προβλήματα της κοινωνίας μας, και πολύ περισσότερο κουκούλωσαν όλους εμάς που πιστέψαμε στο λαμπερό και το φαντεζί που πολύ όμορφα και με γλυκόλογα μας σέρβιραν. Πολιτικοί και ΜΜΕ συνωμότησαν για πολλοστή φορά κάνοντάς μας ψεύτικα περήφανους για την μεγαλειώδης ευκαιρία που είχαμε για ν’ ανακάμψουμε, και την αφετηρία για ένα καινούριο κι ελπιδοφόρο ξεκίνημα προς την ανάπτυξη και στις επενδύσεις. Γεγονός όμως είναι πως τους πιστέψαμε, και όλοι τρέξαμε να γίνουμε εθελοντές στην Αθήνα της Ντόρας και της Γιάννας, προσφέροντας αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες μας. Μέχρι και zeppelin μας έφεραν για να μας παρακολουθεί από τον φόβο μιας τρομοκρατικής επίθεσης που θα ήταν ότι χειρότερο γι’ αυτούς. Καμιά ανάπτυξη δεν είχαμε, ούτε οι επενδυτές ήρθαν, αντιθέτως το απόλυτο κατρακύλισμα, ο πάτος πιο λαϊκά, και η πρόοδος δεν ήρθε, δέκα χρόνια μετά. Όσο για τα ολυμπιακά έργα που έγιναν, πισίνες, ποδηλατοδρόμια, αθλητικά χωριά και τόσα άλλα μεγάλα έργα, ρήμαξαν, πραγματικά ρήμαξαν, παρατημένα από την πολιτεία αφού δεν υπήρχε σχέδιο.
Επειδή η ιστορία επαναλαμβάνεται κάτι αντίστοιχο συμβαίνει ή πάει να γίνει και στην Βραζιλία σήμερα. Απεργίες στα μέσα μαζικής μεταφοράς, διαδηλώσεις εκπαιδευτικών για τους μισθούς πείνας που τους δίνει το κράτος και την υποβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες. Όπως και στις εμφανείς, δια γυμνού οφθαλμού, κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες, την απουσία του κρατικού μηχανισμού στην υγεία και στην ασφάλεια. Σοβαρά προβλήματα που έκαναν τους Βραζιλιάνους να μην το χαίρονται, να μην το διασκεδάζουν, σε μια χώρα που το ποδόσφαιρο είναι απλά, όλη τους η ανάσα και η ζωή. Από την άλλη το κράτος σπαταλά, ναι σπαταλά, εκατομμύρια στο ποδόσφαιρο, προς τέρψιν του φιλοθεάμονος κοινού, για κατασκευές και ανακαινίσεις νέων σταδίων, και όλα αυτά να καλύπτονται από τον κρατικό προϋπολογισμό που εκτινάχθηκε στα ύψη, ξεφεύγοντας κατά πολύ από τις αρχικές εκτιμήσεις.
Τελικά, παντού μπαίνουν αυτογκόλ, ακόμα κι αν λέγεσαι «σαλεσάο». Αρκετά μακριά από εμάς, κι αυτό είναι παρήγορο για τους πολιτικούς μας και για τις πολιτικές που ακολουθούν.